Dit werk laat zich niet zomaar in één blik vangen. De achtergrond— een diepe, bijna stoffige blauwtoon — voelt als een soort rustige ruimte waarbinnen iets levends begint te bewegen. Daaroverheen slingert een fel oranje lijnenspel dat doet denken aan iets tussen wortels, draden en spontane gedachtekrabbels.

Alsof het schilderij zelf een gesprek wil starten, zonder meteen alles prijs te geven.

De lijnen lijken soms te botsen, dan weer te dansen, en hier en daar vormen ze bijna herkenbare vormen voordat ze zich opnieuw losmaken. Het is een werk dat je uitnodigt om even stil te staan, te volgen waar de lijnen je heenleiden, en misschien zelfs je eigen verbanden te leggen.

Het geheel voelt speels én intens tegelijk — alsof het werk zegt:
“Kijk nog eens. Er zit meer in me dan je in eerste instantie dacht.”